Ode aan de Oezbeek

Ik dacht dat jij een heel norse vervelende man was die er lol in zou hebben om het mij lastig te maken, mij heel veel moeilijke vragen zou gaan stellen en altijd wel iets zou vinden waardoor ik jou geld zou moeten betalen om het land in te komen, maar dat allemaal nadat ik eerst uren in de rij had gestaan, omdat jullie het iedereen lastig maken en daar uitgebreid de tijd voor nemen... Maar jij bent niet de man die ik dacht dat je zou zijn en die rij bestaat uit 2 mensen... Je glimlacht vriendelijk als ik naar je toe loop en ja, je neemt de tijd, dat wel, maar niet om het mij lastig te maken, maar wel om te vertellen dat je weet dat Ajax het heel goed doet en om mijn naam goed te leren uitspreken, want die vind je lastig. En je stelt ook veel vragen, maar gewoon omdat je nieuwsgierig bent. Je stempelt mijn paspoort en geeft hem met de grootste glimlach terug, "welcome in Uzbekistan".

Je spreekt bijna geen Engels, maar helpt me als je kan. Je wijst me de weg, schrijft het nummer van een bus in de droge aarde, schiet van de zenuwen in de lach als ik je aanspreek.

Je schudt mijn hand, legt een hand op je hart en lacht elke keer al je gouden tanden bloot.

Je nodigt mij uit om bij je te overnachten. Of om bij je te eten. Of toch op zijn minst om thee te drinken. Liters thee drink ik en je schenkt maar bij, de theepot heeft geen bodem.
En je bedankt mij dat ik tijd voor je vrij wil maken, maar dat is natuurlijk belachelijk, want ik moet jou bedanken, voor alle gastvrijheid die je mij geeft.

Je stopt met je auto en biedt mij aan om mee te rijden. Ik twijfel, want er zit vast een addertje onder het gras, maar er zijn alleen echte slangen in Uzbekistan en dus zit er niks achter jouw ontzettend lieve aanbod.

En als je mij uitnodigt voor de bruiloft van je broer, twijfel ik ook, want dat wil je toch niet echt? Dat vraag je toch gewoon voor de vorm? Ik beledig je bijna met mijn twijfels en je bent oprecht ontzettend blij als ik inderdaad op de bruiloft verschijn.

Uitkijkend op prachtige gebouwen die jouw voorvaders hebben gebouwd, stel je mij heel veel vragen, de eerste 4 zijn altijd dezelfde. Maar het is niet erg, want je wil het echt weten en dus geef ik elke keer weer dezelfde antwoorden:
Antwoord 1: Nederland
Antwoord 2: Ja, toerist (wat anders??)
Antwoord 3: Nee. (Jij: "Nee?!?!" en stelt vervolgens vraag 4:)
Met als antwoord: 35 jaar.
En dan breekt je klomp. 35 jaar en nog niet getrouwd?!?! Hoe dan?! Waarom?!
Vraag 5 en alle volgende vragen verschillen van Oezbeek tot Oezbeek, met als overeenkomst dat je alles durft te vragen en een grote interesse hebt in 'financiële zaken'. Van mijn salaris tot de waarde van mijn camera en tas. Pure interesse en nieuwsgierigheid, niks meer, want die adders, die zijn hier niet.

Je spreekt de zegen over mij uit, terwijl je mij aankijkt met je groen-bruine ogen en je raakt me, recht in mijn hart. 

Als ik een sigaret bij je koop (gelukkig verkoop je ze per stuk), maak je mij duidelijk dat je graag op de foto wil. Je staat er prachtig op, sprankelt van energie en levenskracht, jouw grijze haar en rimpels hebben daar niets tegen in te brengen. Als ik een selfie van ons maak, leg je een hand op mijn gezicht en geeft me een 2e sigaret waar je niks voor hebben wilt.
Je bent vele jaren jonger, in Nederland zou je nog niet op de middelbare school zitten, en hebt ons foto's zien maken. Als ik je een paar Engelse woorden heb horen zeggen, vraag ik je om te vertalen, want sigaretten-oma heeft heel veel vragen. Je bent trots en bescheiden en je ogen stralen.

Natuurlijk zijn er ook rotte appels en zijn de taxichauffeurs niet te vertrouwen, maar die hoeveelheid rotte appels zijn op 1 hand te tellen en dat met die taxichauffeurs is een wereldwijd probleem, daar is bijna niks tegen te doen.

Je deelt jouw zonnebloempitten, koekjes, noten, tomaten, aardbeien, komkommers, abrikozenpitten (lekker!!), cola, chocola en gedroogde 'melksnoepjes' die helaas iets minder lekker zijn en waarvan ik bijna moet overgeven.
Je deelt ook de moerbeien die precies nu op zijn best zijn. Soms heb je ze al geplukt, maar vaker halen we ze samen uit de boom. Ik kan bij de hogere takken die ik naar beneden trek en jij zoekt de sappigste moerbeien uit die we daarna samen opeten. Maar je leert mij ook de échte manier om deze heerlijke vruchtjes te oogsten: jouw zoon is met een hamer de boom in geklommen, wij staan eronder en houden een laken aan de punten vast. Jouw zoon geeft aanwijzigingen zodat we precies goed staan en geeft dan een flinke tik op de tak. De rijpe moerbeien vallen als zoete hagel naar beneden en rollen naar het midden van het laken. In een paar minuten hebben we 2 enorme schalen vol.

Ik dans voor jou, met mijn hart in mijn keel. 
Gelukkig dansen we ook samen.

En zonder dat je het doorhad beurde jij mij op toen ik het reizen even niet meer zag zitten.

Ik ga je nu verlaten en dat doet een beetje pijn, maar toch zit er een grote glimlach op mijn gezicht, want je hebt mijn hart weten te vinden met je lach, je eerlijkheid, je humor, je warmte en je 'doodgewone' en 'vanzelfsprekende' gastvrijheid. Ragmat!!!