Een heel volle vrachtwagen

Ik lig in bed. Op een zolderkamer in Duitsland, vlakbij Aachen. Het lukt niet om in slaap te komen. Mijn hart zit vol emoties en in mijn hoofd schieten de vele beelden voorbij van al die momenten die ik de afgelopen maanden meegemaakt heb. Al een paar dagen zie ik die filmpjes voor me, tijdens de vele kilometers die ik gemaakt heb. Het is hard gegaan de laatste dagen, vanaf de grens tussen Bulgarije en Servië. Want Bulgarije is een hopeloos lift-land en ik heb daar ook mijn ‘record’ qua wachttijd verbroken: 2,5 uur. Op het bloedhete asfalt. Maar vanaf de grens naar Servië gaat het opeens heel snel: met Jan rijd ik in 2 dagen helemaal naar Duitsland. Terwijl het landschap langzaam veranderd en de omgeving steeds Europeser wordt, ik op een zeker moment gewoon met euro’s betalen kan en we onze paspoorten aan de grenzen niet meer hoeven laten zien, voel ik de emotie in mijn lijf toenemen. Thuis! Ik ben bijna thuis! 

Al die herinneringen die ik gemaakt heb. Het zijn er veel. Heel veel. In vrijwel elk land waar ik tijdens deze reis geweest ben zag ik vrachtwagens rijden die meer dan vol zaten. Met zakken meel, wortels, hooi, oud ijzer en mensen. Ze puilden uit aan de bovenkant of aan de zijkant of aan alle kanten tegelijk. Of de achterklep was open gelaten, omdat je daar dan ook nog het nodige op kwijt kan. Zo voel ik mij, als een heel volle vrachtwagen vol met beelden, herinneringen, ontmoetingen en emoties. 

Ik moet eerlijk zijn: ik vond deze reis, van alle grote reizen die ik gemaakt heb, het zwaarst. Vooral om alles alleen te beleven vond ik lastig. Mede doordat veel van de bezochte landen weinig toeristen zien; ik was heel regelmatig de enige toerist in een hotel. Dat vond ik óók heel fijn, want daardoor ontstonden er ook heel veel mooie contacten met de bewoners van het land. Maar het was lastig om dit allemaal alleen te beleven en niet te kunnen delen. Ik was dan ook heel blij met de het bezoek dat ik kreeg in de Filipijnen en in Iran.

Ik ben veel bezig geweest met thuis. Met praktische zaken, maar ook dat ik vlak voor de reis een fantastische man ontmoet heb naar wie ik zo verlangde, maakte het (alleen)reizen lastig. 

Ook heb ik veel nagedacht en geprobeerd om mijn gevoel open te zetten voor alle dingen die de afgelopen jaren en vele jaren daarvoor gebeurd zijn. Dingen waardoor ik op een manier ben gaan leven waar ik eigenlijk helemaal niet blij mee ben. Door deze reis te maken, de confrontatie met mezelf te zoeken en met afstand kunnen kijken, hoopte ik nieuwe inzichten te krijgen en te voelen wat ik nodig had. Dat waren niet altijd de makkelijkste momenten. Hoe rot ik mij soms gevoeld heb, vrijwel dagelijks heb ik beseft wat een enorme bofkont ik ben. Een geluksvogel. Dat ik in een land geboren ben dat ik deze reis kan maken. Dat ik de vrijheid heb om dit te doen en de middelen kan creëeren om een half jaar op reis te gaan. 

Ik heb uiteraard ook ontzettend veel fijne momenten gehad en ik heb plekken bezocht die al jaren op mijn lijstje stonden, sommige al vanaf dat ik op de basisschool zat. 

Ik ben weer een beetje meer wereldwijzer geworden. Ik heb wéér bevestigd gekregen dat de wereld vooral bestaat uit ontzettend aardige leuke mensen en dat veel landen, zoals Oezbekistan, Kazachstan en Iran, waarvan veel westerlingen denken dat ze gevaarlijk zijn, een stuk veiliger zijn dan ons eigen koude kikkerlandje. En ook nog eens ontzettend mooi. 

Het was een bijzondere tijd. En heel intens. Ik denk aan de walvishaaien waarmee ik in het wild gezwommen heb en aan de vuurvliegjes die ik op diezelfde dag in de avond zag vliegen. Ik zie mijzelf weer op dat waanzinnige strand in Indonesië, waar ik met een machete zelf kokosnoten uit de palmboom haalde en vervolgens open hakte. Ik deelde het strand met mijn ‘Duitse papa en mama’, die nu een verdieping onder mij slapen. Bijzonder om hier te zijn en mijn laatste nacht van de reis hier door te brengen. De aardbeving in Taiwan komt voorbij. Mijn lijf die niet meer kon bewegen van angst terwijl de wereld leek te vergaan. De film in mijn hoofd brengt me naar het prachtige Oezbekistan. De oude steden met hun kolossale moskeeën met turquazen koepels. Het dansen op de bruiloft, misschien wel het meest intense moment van de afgelopen maanden. De lunch die ik had met de familie die ik niet kende, tussen miljoenen rode klaprozen. De Oezbeekse oma die mij een extra sigaret geeft. Mijn wang aanraakt. Van dit enorm leuke volk gaan mijn gedachten vanzelf naar de alleraardigste mensen op deze aarde: de Iraniërs. Tientallen bijzondere ontmoetingen, waarvan er een paar mij (en Leonie) tot tranen roerde. Dat ik mij in Kyrgyzstan zo verdrietig voelde en ik het land voortijdig verlaten heb, omdat veel mensen in dit land juist zo ontzettend chagrijnig en afstandelijk waren. Terwijl de natuur extreem mooi is, met ruwe bergtoppen en diepblauwe gletsjermeren. 

Ook veel ‘kleine’ momentjes passeren de revue: de dag dat ik met Osman meereed en hem hielp bij het verkopen van de meubels aan de vele winkels waar we langsreden. De enorme sprinkhaan zo groot als mijn hand in Turkije. De jongen met het syndroom van Down in de rolstoel in Taiwan, die ik vooruit duwde, omdat ik dacht dat hij naar een huis moest, maar dat bleek dat hij alleen de boom wilde zien die zo mooi in bloei stond, vol met witte bloemen. De stilte vanaf het dak van de caravansarai van een piepklein lemen dorpje, diep in Iran. De gigantische felblauwe vlinder die voor mij uitvliegt richting eenzaam prachtig strand op Seram. Het gezicht van Hassan die mij ziet en direct herkend en hoe hij de foto die ik hem geef zachtjes aait. Het is een foto van onze ontmoeting vorig jaar, nu ging ik terug om hem de foto te geven. De nacht op de gymmatras in een basisschool en de nacht in het goedkoopste hotel ooit: 60 eurocent voor een kamer in het enige hotel van een dorpje in Turkmenistan die inderdaad ook het comfort heeft die bij die prijs past. 

Het zijn deze beelden en al die andere die deze reis gemaakt hebben en ik nu kriskras voorbij zie schieten. De herinneringen die mij het meeste raken zijn de vele ontmoetingen. Soms maar kort, maar vaak heel bijzonder. Veel mensen vragen mij hoe ik dan communiceer als ik de taal niet spreek en zij geen Engels. Het antwoord is heel simpel: je hebt geen woorden nodig om het contact te maken en voelen. Als je beiden benieuwd bent naar de ander kan je altijd met elkaar communiceren. Je neemt de tijd en gebruikt de paar woorden die je wel kent. Of je wijst dingen aan of beeldt het uit. En soms is een blik of een aanraking al genoeg om elkaar te begrijpen.

Een kleine 6 maanden geleden begon mijn reis in een busje samen met de familie van mijn collega Bea. Ze hadden mij opgehaald vanaf het vliegveld. In het busje is een uitgelaten sfeer. We praten weinig, maar lachen des te meer. De chauffeur zet de muziek harder en we dansen ongegeneerd. Ik heb dit moment op mijn harde schijf gezet. Het was dag 1, een half jaar te gaan. Zin in het onbekende en ik nam het besluit om alle nieuwe ervaringen met open armen te begroeten. En nu lig ik hier. Op zolder bij mijn ‘Duitse papa en mama’. De reis zit er bijna op. Nu nog een etappe van 172 km. Dan ben ik weer in Arnhem. Kan ik weer slapen in mijn eigen bed. De mensen zien die mij zo lief zijn. En kan ik ook eindelijk weer die heule leuke man vasthouden.

Dit is mijn laatste verhaal, dus ik wil jullie bedanken voor het lezen van mijn blog. Het was bijzonder om te merken dat mijn verhalen gedurende de reis steeds méér werd gelezen. Ik weet zelfs dat er een aantal mensen meelezen die ik niet of nauwelijks ken. Het was heel fijn om de heftige, leuke, bijzondere en intense momenten met jullie te delen en ik wil jullie enorm bedanken voor de vele lieve reacties. Via hier, maar ook via Facebook en whatsapp.

Over 172 km ben ik thuis. Een nieuwe grote reis zit er voorlopig niet in, omdat ik plechtig met mijzelf heb afgesproken om nooit meer een half jaar alleen op reis te gaan. Uiteraard blijf ik de wereld opzoeken tijdens vakanties en misschien dat ik tzt een lange reis zal maken met die enorm leuke man, maar nu wil ik vooral energie steken in mijn eigen leven. Het is altijd lastig om (negatieve) patronen te doorbreken, maar met alle inzichten van de afgelopen maanden en de ‘gebruiksaanwijzing’ die ik daaruit heb samengesteld, heb ik er vertrouwen in dat dat gaat lukken.