Nummer 1

Al een paar dagen “on the road (and sea)” en dus tijd voor een 1e verhaal. Maar waar te beginnen? Ondanks dat ik nog maar weinig echt ‘gedaan’ heb vullen de dagen zich vanzelf met leuke, mooie en onhandige gebeurtenissen en onverwachte wendingen. Misschien dat je vooral daarin geïnteresseerd bent, ik moet eerst nog iets zeggen over daarvóór. Voordat ik aankwam op supergroen Ambon. Zelfs voor mijn vlucht naar Jakarta. Precies het moment daarvoor, van gate tot vliegtuig: de welbekende slurf.

Het was voor het eerst dat ik echt realiseerde wat ik aan het doen was: een vliegtuig nemen om een half jaar op reis te gaan. Ik en mijn kleine tassie (ja, het is gelukt om alleen met handbagage te reizen!). Beseffen deed en doe ik nog steeds niet, maar ik werd wel heel bewust van de handeling die ik deed, door de slurf naar het vliegtuig, naar stoel 38k, om 6 maanden rond te hopsen over onze mooie aarde. Tijdens de treinreis erheen had ik hier geen mogelijkheid toe, omdat ik vertraging had en vervolgens met mijn duffe hoofd door maar 2 uur slaap die nacht, de verkeerde trein was ingestapt. En het was al zo krap, ook al had ik de 1e trein van de dag. Dat ik ook nog in moest checken, omdat dat via internet niet gelukt was en de rijen op Schiphol ultralang waren, hielp ook al niet...

Maar nu liep ik door die slurf. Het vliegtuig stond er nog, mijn kilo-te-zware-tas was goedgekeurd als handbagage en mijn boardingpas was afgescheurd. Een golf van emotie gaat door mij heen die ik gelijk aan de kant schuif. Ik ga hier niet een beetje lopen janken. Ik voelde heel even hoe belachelijk lang dat is, 6 maanden. Ik voelde hoe weinig ik hierbij heb stil gestaan de laatste weken en maanden. Ik voelde de moeheid in mijn hoofd en lijf en voelde hoe intens deze laatste periode was. Schuldgevoelens, frustratie, schaamte en verdriet. Eén grote klomp van zwaarte, al die gevoelens als een strak touw om mijn hart. Dikke knopen erin.

Het is dag 4 (of 5? Ik ben de tel nu al kwijt) en al die dingen zijn er nog steeds. De warmte waarmee ik op Ambon ontvangen ben door de schoonfamilie van mijn collega Bea, is fijn en leidt af. Maar die leukere versie van mezelf, die ik op reis vaak in no-time vind, is er nog niet. Net als het besef van deze reis. Net als het echt kunnen genieten. Maar dat komt nog wel, hoop ik.

Het was wel heel fijn om een paar dagen bij die familie door te brengen. Heerlijk eten, een beetje zitten en het simpele dorpsleven letterlijk voorbij zien trekken, heel hard lachen met elkaar om niks en communiceren met handen en voeten. Allemaal even fijn. In mijn geval bestaat dat communiceren trouwens vaak uit volledige toneelstukjes. Ik kan dat simpelweg niet laten, met een speech als “president Rumput” (wat gras betekent, lang verhaal..) als hoogtepunt. Tussendoor een beetje liggen in de mooie zee, ‘douchen’ bij de natuurlijke ‘heetwaterbron-douche’ en zo nu en dan een uitje zoals het voeren van enorme murenen in de rivier. Thuis gekomen weer spelen met het kleine hondje, een puppy van nog maar paar weken. Omdat ze hier ook hond eten, vroeg ik of deze puppel straks als ‘ie groot is ook op het bord beland. Dat was niet het geval “because this dog is our friend and we don’t eat friends”. Ik vond dat een heldere redenering. Hond heb ik nog niet op, maar ik heb in die 3 dagen meer onbekende dingen in mijn mond gestopt dan ik normaliter in een jaar doe, soms was dat heel lekker (‘nieuw’ fruit bijv. en een crispy snack gemaakt van een boom) en soms iets minder (visjes “in zijn geheel”, een geel-bruin drankje ‘bezorgd’ door een meisje op de brommer).

Helaas ook om 5:30 uur gewekt worden door keiharde muziek, wat blijkbaar de standaard is doordeweeks (ik zet die in het lijstje van onverwachte wendingen) en een familie die heel lief, leuk en aardig is, maar het soms ook lastig vindt om je even (alleen) te laten. Het hoort er allemaal bij en is (uiteindelijk) ook leuk, maar het helpt niet bij het stilstaan van alle heftige dingen van de afgelopen paar maanden.

Vanmorgen tijdelijk afscheid genomen van de familie om een paar dagen te hangen op Saparua, een eiland dat net zo groen is als Ambon zelf. En waar ik vanmiddag heerlijk met 3 kleine kids heb gespeeld (en gegooid🤗). Geen straf om deze dagen op doe manier door te brengen, in afwachting van een hele lange boottocht van 18 uur naar de Kei eilanden; het paradijs waar ik een week de tijd heb om écht stil te staan bij alles wat ik mee heb gebracht naar Indonesië, namelijk mezelf...