Voor alles is een eerste keer

Nadat ik mijn fiets figuurlijk in het rijstveld had gesmeten, had ik even tijd nodig om mezelf te herpakken en nieuwe zin te krijgen om verder te reizen in de dit regenachtige land. Nadat ik een paar dagen in Dulan had doorgebracht, waar het minder leuk was dan ik hoopte, mede doordat ik erachter kwam dat ik met de meeste toeristen hier weinig connectie voel (echt een ander slag mensen dan bijv in Filipijnen of zuid-oost Azie), heb ik mijn duim opgestoken aan de kant van de weg en ben zwervend door Taiwan gaan rondliften. Elke dag had ik een bepaald doel, zoals een mooie plek of bezienswaardigheid. De mensen zijn hier ontzettend aardig en vaak stond ik hoefde dan ook bijna nooit lang te wachten voor iemand die me mee wilde nemen. Als ik op de bestemming was aangekomen zocht ik eerst een plek om (gratis) mijn hangmat op te hangen. Ik had geleerd van de eerste week en zocht nu specifieke plekjes met niet alleen een dak, maar ook beschut, tussen wat muren in oid. Vaak duurde het even voor ik wat vond, maar met wederom hulp van de aardige Taiwanezen, lukte het altijd wel. Zo hing ik aan de buitenzijde van een tempeltje, de touwen van mijn hangmat bevestigd aan de oude beschilderde balken en toen ik een docent van een basisschool vroeg of ik na schooltijd mijn hangmat kon ophangen in het fietsenhok, kreeg ik vervolgens een dikke mat van de gymles aangeboden, die in een soort opslag-lokaal lag. Samen met een tandartsstoel, blijkbaar doen ze de halfjaarlijkse tandartscontrole hier op school. Vervolgens werd mij de douche gewezen, kwam een andere docent in de avond samen met zijn vrouw eten brengen en werd ik de volgende ochtend gewekt met koffie. Bij programma's als Peking Expres zag ik de kandidaten altijd dit soort accomodaties hebben en ik was blij dat ik dit nu ook meemaakte, voor de eerste keer geslapen op een dikke gymmat! Eerder op de dag had ik ontzettend leuke liften gehad én was de bezienswaardigheid, een oude verlaten suikerfabriek veel mooier en interessanter dan ik dacht. Ondanks de regen die ik vrijwel de hele dag gehad heb, was het tot nog toe de leukste dag van mijn tijd in Taiwan. Én de beste nacht, want ik had de week ervoor ontzettend slecht geslapen. Als ik buiten in mijn hangmat hing was het, ondanks ingepakt in vrijwel alle kleren die ik heb, te koud en als ik wel in een echt bed sliep lag ik in een dorm waar de airco de hele tijd aanstond en niet uit kon/mocht, waardoor het de volgende ochtend leek alsof iemand 's nachts 2 kilo watten in mijn hoofd had zitten drukken...

De dagen erop waren eerlijk gezegd een beetje saai. Het weer bleef slecht en de bezienswaardigheden in de regio had ik ook wel gezien. Hualien, de stad waar ik was, vond ik wel fijn, ondanks dat er weinig te doen was, en ik had een fijn hostel waar ik zo'n beetje de enige was en dus zeggenschap had over de airco, waardoor ik betere nachten had. Ik besloot de saaiheid te omarmen en veel uit/bij te slapen en een beetje te werken, wat eerlijk gezegd best fijn was.
Aan die saaiheid kwam echter opeens een abrupt einde...
Mijn enige uitje die dag was naar een tempel een paar kilometer verderop in de stad. Het was eindelijk eens een keer droog en ik ben er lopend naartoe gegaan. Het is een prachtig ding. Overdadig versierd met beelden van draken en vogels in felle kleuren. Gemaakt uit allemaal kleinere stukjes steen (denk ik, soms zag het eruit als plastic...). Een beetje kitschy, maar omdat het zo overdadig gedaan was ook weer mooi. De tempel wordt intensief gebruikt en ik volg een vrouw die een ritueel uitvoert waarbij ze afwisselend bidt, buigt, knielt en met 2 rode halve maantjes gooit. Het maakt nogal hard geluid op de tegels. De halve maantjes zijn van hout en aan de afgesleten verf te zien zijn ze al vaker op de grond gegooid. Ze raapt ze weer op, gaat weer bidden en gooit ze weer van zich af. Als ze bidt hoor ik soms geluiden alsof iemand aan het overgeven is. Ik kijk rond, maar zie niemand en kan niet anders concluderen dat de vrouw het geluid maakt. Ook dat wordt meerdere malen herhaald. Als ze klaar is zie ik ook dat ze gehuild heeft. We maken oogcontact en ze knikt vriendelijk naar me. Even later spreekt ze mij aan en we hebben een klein gesprekje, voor zover het gaat in haar gebrekkige Engels. Het gooien van de halve maantjes doet ze, als ik het goed begrepen heb, na het stellen van een vraag. Ik krijg het niet helemaal helder, maar volgens mij bepalen de manier waarop de stukjes hout op de grond liggen het antwoord. Ze nodigt mij uit om wierook aan te steken. Ik bedank vriendelijk, want ik ben niet gelovig. "Dat maakt niet uit", zegt ze en ze wacht niet op mijn bevestiging, maar pakt gelijk een paar stokjes voor me en steekt ze aan. Ik doe keurig wat ze me opdraagt en kniel zelfs neer. Ik moet de handen vouwen en de stokjes op en neer bewegen. Dan moet ik weer opstaan, de stokjes in een soort buiging nog een paar keer heen en weer bewegen de andere kant op en ze dan in een bak plaatsen waar nog veel meer wierookstokjes in staan. Een bijzondere toestand en de eerste keer dat ik zoiets heb gedaan.
Ik bedank haar en ga verder met mijn ronde door de tempel, want die is groot. Ik vind een mooie verhoging in de hoek van het complex van waaruit ik een goed beeld heb van de tempel en wat mooie foto's wil maken. De verhoging is een tempeltje op zichzelf, met een soort brug verbonden met de grotere tempel.
Terwijl ik foto's sta te maken van één van de draken op het dak, voel ik wat trilling, alsof ze onder mij aan het boren waren. Het geluid klinkt toch wat anders en ook de soort trilling is anders en wordt groter. Ik begrijp niet precies wat er gebeurd, sommige mensen kijken op en horen het blijkbaar ook, maar de meesten gaan door waar ze mee bezig zijn: wierook aansteken, bidden, etc. 
Binnen een paar seconden wordt het gerommel plotseling veel groter, het geluid zwelt aan. Ik val bijna om en moet mij vasthouden aan de stenen balustrade. Mijn lijf staat opeens stijf van de spanning, maar mijn hoofd snapt nog steeds niet wat er gebeurd. Pas als ik om mij heen kijk en alles heen en weer schud begrijp ik wat er gaande is: ik ben een aardbeving aan het meemaken. Eerder heb ik weleens een aardbeving gevoeld, maar toen trilde de grond een beetje, dit is andere koek. Ik zit in een soort bubbel, mijn lijf staat helemaal stijf. Ik zie de gebouwen bewegen en de klokken wild heen en weer gaan. Ik voel hoe de verhoging waar ik op sta schudt en ik hou mij nog steeds vast aan de stenen balustrade, maar ook die gaat hefitg heen en weer. Het geluid is oorverdovend: gekraak, niet alleen van de verhoging waar ik op sta, maar alles om mij heen kraakt, ook de grotere gebouwen om mij heen. Er vallen dingen om, er rollen dingen van het dak af en ik zie mensen rennen. Ik besef dat ik een paar meter hoger sta en een enorm dak boven mij hebt dat alleen door een paar pilaren omhoog wordt gehouden. Ondanks dat ik het gevaar zie, krijg ik mijn lichaam niet in beweging. Het staat stijf van angst. Pas als ik mensen hoor roepen iedereen naar buiten zie rennen, krijg ik mijn benen langzaam weer in beweging. Ik ren naar de trap, maar het geschud is zo heftig dat ik struikelend de trap af kom, mij half vasthoudend aan de stenen zijkant die ook schudt. Als ik mij bij de anderen voeg op het plein wordt de aarde weer stil. Bizar stil eigenlijk. Ik hoor alleen nog de metalen bellen/klokken die nog naslingeren. Dan wordt er hier en daar wat gezegd en hoor ik iemand hard lachen. Ik vermoed van de spanning? Die voel ik in ieder geval wel. Mijn hele lijf staat nog stijf en ik heb de neiging om te gaan janken, om de spanning eruit te laten. Maar ik hou me in, zo waar iedereen bij staat. De aarde blijft rustig en iedereen gaat weer zijn eigen weg. Ik probeer weer wat rustiger te ademen om zo mijn hart weer op zijn plek te krijgen, want die zat zo'n beetje mijn huig te kriebelen.
Ik weet niet zo goed wat ik met mezelf aan moet. Een man van de tempel. Die mij eerder gedag had gezegd, ziet het en komt naar mij toe.
"Are you OK?"
Ja, ik denk van wel.
"Are you afraid?"
Uh, ja, doodsbang, om eerlijk te zijn.
Hij begrijpt het en glimlacht vriendelijk. Hij vertelt me dat er vaker aardbevingen zijn in dit gebied, alhoewel dit wel een hele grote was. Hij zegt dat ik niet bang hoef te zijn, dat alles nog staat. Hij waarschuwt mij ook, want ik moet wel blijven oppassen, want misschien dat er wel dingen kapot zijn, maar dat we dat niet van buiten kunnen zien. Ook moet ik rekening houden met naschokken.
Ondanks zijn waarschuwingen stelt hij mij wat gerust. 
Ik kijk op de kaart en zie dat ik via een parkje weer richting huis kan lopen. De spanning zit nog steeds in mijn lijf en achter mijn ogen en in het parkje zoek ik een bankje op dat in een hoekje staat. Gewoon om even te janken. Ik voel me een beetje een aansteller, maar ik heb nog nooit een "echte" aardbeving mee gemaakt en gelukkig lucht het in ieder geval wat op. Uiteraard vindt precies op dat moment de eerste grote naschok plaats... 
Wat was dit heftig. Vooral dat mijn lichaam zo heftig reageerde qua spanning, bijna eerder dan ik het zelf voelde. Het is zo bizar om de aarde zo te horen, te zien en te voelen schudden. Onwerkelijk. Ook zo machtig, hoe de aarde zich laat gelden. Ook ergens een geruststellende gedachte...
Even later loop ik langs een luxe bakkerij met taartjes en besluit dat ik mezelf op een taartje mag trakteren. Er is ook wifi en dus deel ik de ervaring gelijk met een paar vrienden thuis. Eentje had het al op nu.nl gezien: een aardbeving van 6.1 (ze meldden 6.4, maar dat is onjuist) op de schaal van Richter. Vorig jaar was er ook een aardbevin in deze regio, toen wel 6.4 op schaal van Richter en die was toen voor een aantal mensen dodelijk, vanwege instortingen.
Ik besef dat het niet heel gek is dat ik mij kapot geschrokken ben.

Als ik 's avonds een bak rijst bestel in een goedkoop restaurantje zie ik het Taiwanese journaal. Het epicentrum was 8 km van ons vandaan. Ze laten beelden zien van omgevallen archiefkasten, een pand dat heen en weer schudt en beelden van een live-programma waarin de gasten gillend opspringen en wegrennen als de aarde van zich laat horen. 
Bij elke naschok in de uren na de aardbeving (tot en met de volgende ochtend) schrik ik gelijk op en heb de neiging om naar buiten te rennen.
Inmiddels ben ik een paar dagen verder en voel ik me weer helemaal OK.
Ik heb fijne dagen gehad in Taipei, waar het doorgaans droog was en zelfs een paar keer de zon scheen.

Het waren vreemde weken hier in Taiwan. Dit land heeft alles wat ik leuk vind: prachtige natuur, heerlijk eten, een 'vreemde' (in positieve zin!) cultuur waarbij alles snel en hi-tech is, maar men ook vasthoudt aan eeuwenoude rituelen en die, belangrijkste van alles, ontzettend leuke inwoners heeft. Maar het slechte weer, het mislukte fietsavontuur en toch ook de meeste toeristen waar ik echt geen klik mee voel, maken dat ik blij ben dat ik morgen het vliegtuig neem. Ik ga mij een heel eind verplaatsen naar de 'Stans'. Ik begin gelijk met één van de heftigste, Uzbekistan. Een land met een totalitair regime waarvoor ik de afgelopen weken heel veel over heb gelezen, wat je wel mag doen, maar vooral wat je allemaal niet mag doen en dat is een heleboel... En dat begint morgen al gelijk bij 'het land in komen'...

Over de foto's: het zijn er een beetje veel... Sorry, ik kon niet goed kiezen dit keer (ook een beetje opgejaagd ivm voorbereidingen Uzbekistan+vroeg naar bed moeten... 😊